Een brutale homejacking loopt slecht af. De broer van Dave en die tevens de vriend van Sylvie is, wordt daarbij opgepakt. Kenny gaat voor vier jaar de gevangenis in. Ondertussen verandert er heel wat. Dave en Sylvie worden een koppel, kicken af van hun verslavingen en krijgen samen een kindje. Ze hebben hun levens terug op de rails. Maar dan komt Kenny vrij. 

De actie begint onmiddellijk. Een gemaskerde man duikt een zwembad in, springt vervolgens in een klaarstaande wagen en roept: 'Rije, rije!' Vanaf het begin van de film is de sfeer grimmig en opgefokt en dat wordt er alleen maar erger op. Zelden wordt er een rustpunt ingebouwd. Als toeschouwer word je heen en weer geslingerd tussen een gevoel van onbehagen en nervositeit. Alle personages zijn volle karakters, elk met hun verleden en bijhorende evolutie die ze hebben doorgemaakt, of in het geval van Kenny, niet doorgemaakt. De personages grijpen de toeschouwer bij de keel en laten 95 minuten lang niet meer los. 

Bijzonder ongemakkelijk wordt het tijdens het kerstdinner waarop Sylvie uitgenodigd is. Kenny's onwetendheid over de relatie tussen Dave en Sylvie drijft de spanning ten top. Niemand durft nog maar te overwegen om Kenny de waarheid te vertellen uit angst voor diens reactie. Een erg beklijvende scène. Het verhaal werkt zich naar een hoogtepunt toe in de Ardennen om dan over te gaan in een verrassend plot. Even lijkt het goed af te lopen en zal goed van kwaad winnen, maar dan gooit de regisseur de boel helemaal om.

De film is bloedstollend tot op het laatste moment en vervalt op geen enkel moment in clichés. De personages wonen niet op de Luchtbal of op Linkeroever, maar in een rijhuis in Berchem. De muziek is snoeiharde housemuziek, onuitstaanbaar maar heerlijk origineel en passend bij de scènes. De cinematografie is ronduit schitterend. De film zit vol prachtige shots, zeker in de Ardennen. Het afwisselende temps is juist gedoseerd en getuigd van een duidelijk inzicht van de regisseur.

De acteerprestaties zijn van een uitzonderlijk hoog niveau binnen de Vlaamse film. Kevin Janssens maakt daarbij het meeste indruk. Hij zet met verve een impulsieve, marginale Kenny neer die weigert zich aan te passen aan de nieuwe situatie waarin hij beland is. Hij blijft zijn problemen op zijn geheel eigen onorthodoxe manier aanpakken. 

Naar het einde van de film ontspoort het verhaal. De verhaallijn van de mislukte travestie Joyce is weinig uitgewerkt en overbodig. Het geeft de film een waas van exentriciteit maar het voegt verder weinig toe. Toch blijft dit de strafste Belgische film in jaren. Dat de film volgend jaar gereleaset wordt in de Verenigde Staten mag geen verrassing zijn. Later zal nog een Amerikaanse remake volgen.