België, een sprookje

 

 

 

 

 

Bronnen recensies:

 

(12 maart 2016). de Roovers brengen "België, een sprookje" in HetPaleis. Radio 1. Opgeroepen op 24 maart 2016 via https://www.radio1.be/programmas/bonus/de-roovers-brengen-belgië-een-sprookje-hetpaleis

Coussens, E. (17 maart 2016) Probeer uw kinderen niet te redden. De Morgen. Opgeroepen op 24 maart 2016 via https://deroovers.be/files/uploads/press/BELGIE_17MAART16_DM.pdf

 

 

"Ik begrijp er niets van." en "Heel vreemd." waren de eerste reacties die ik hoorde in de zaal na een beleefdheidsapplaus. België, een sprookje laat het publiek achter met een wrang gevoel. Zelfs Hugo Matthysen, die niet vreemd is aan absurditeit, beweerdde het stuk niet geheel begrepen te hebben. 

 

Het stuk heeft een voorgeschiedenis die, als je die niet kent, ervoor zorgt dat je als toeschouwer verweest zit toe te kijken. Dankzij een reportage die ik vooraf zag in het VRT-journaal waren sommige verhaallijnen voor mij duidelijk, maar zeker niet allemaal. Wat ook hielp was het krantje De Standaardgazet, van de tijd van morgen, die op de tafels in de inkomhal lag. Daarin is er sprake van de nucleaire ramp die België vernielde, de klimaatveranderingen die het land onderging, de executie van de laatste prins van België, de verdwijning van Kareltje en de zelfmoord van een 17-jarig meisje. Allemaal elementen die het absurde karakter van het toneelspel moesten kaderen. Alleen wist niemand van het krantje, laat staan dat het publiek een half uur op voorhand aanwezig was om erin te lezen. 

 

Een absurd toneelstuk à la Twin Peaks, daarover zijn de makers het eens. In het interview op Radio 1 verduidelijkt de auteur zijn visie op het België dat hij heeft gecreëerd. Iedereen mag in het toneelspel zijn eigen België projecteren, met zijn eigen idealen en ideeën. Het stuk is bedoeld heel oprecht te zijn, met hier en daar iets wat niet klopt. Dat maakt de voorstelling geestig volgens Frank Adam. In de zaal zaten veel 20-jarigen die het stuk inderdaad grappig vonden. Voor mensen die ouder zijn en de Dutroux-affaire hebben meegemaakt is het minder lachwekkend. Ook met de aanslagen van Brussel nog kakelvers in het geheugen, maakten van België op het moment van de voorstelling allerminst een sprookje. 

 

De recensente van De Morgen besluit haar artikel met het woord heftig. Ik kan haar geen ongelijk geven. Maar grimmig vind ik misschien nog een toepasselijker woord. Het stuk teert op de onderliggende angsten die in België leven zoals kinderontvoeringen, het hoge aantal zelfmoorden, angst voor een nucleaire ramp en klimaatverandering. Het ideale medium om met die angsten om te gaan is volgens de makers een sprookje. De twee hoofdacteurs van het theaterstuk zien de onderliggende gedachten nog ruimer. De angst om dingen te verliezen en de trauma's die mensen in hun leven oplopen en hoe ze hiermee omgaan, is volgens hen de voornaamste drijfveer. Naar mijn gevoel is dat niet volledig aan bod gekomen, maar wel verfrissend om een theaterstuk met zoveel lagen te zien. 

 

En hoewel het verhaal me misschien niet helemaal kon bekoren, de acteerprestaties en het decor deden dat zeker wel. Jammer dat hier weinig melding van gemaakt wordt in de pers. Als een echte Sherlock Holmes en Watson gaan de kolonel (Robby Cleiren) en de melkboer (Nico Sturm) op zoek naar de ware toedracht van de verdwijning van Kareltje. Het verhaal speelt zich af in een mysterieus bos dat de indruk geeft oneindig te zijn. Via een deur stappen de acteurs letterlijk deze absurde wereld binnen. Heel knap gedaan!

 

Toch ook het vermelden waard dat dit geen kindervoorstelling is!