Socrates
Socrates
Socrates
Arenberg
Bruno Vanden Broecke
13 februari 2016
Aanleiding tot het kopen van tickets voor Socrates was het nieuwsitem dat ik over het toneelstuk zag.
Bruno Vanden Broecke is een zeer ontspannen Socrates op een sobere scène. Het enige wat kan afleiden zijn zijn kleren. Hij draagt een slordige trui, zijn zakdoek hangt, al dan niet bewust, heel de voorstelling uit zijn broek en hij loopt op sandalen of pantoffels. Een opvallende keuze.
Het is een schoolvoorbeeld van een Aristotelesche verhaalopbouw: één plaats, één ruimte, één handeling. De acteur speelt Socrates aan de vooravond van diens dood. Socrates is veroordeeld tot het drinken van de gifbeker en mijmert over zijn leven, minuten voor het drinken ervan. Het toneelstuk werd geschreven en geregisseerd door auteur-filosoof Stefan Van Brabandt, gekend van de o.a. de tv-reeks Het voordeel van de twijfel. Het verhaal is dus met kennis van zaken geschreven en goed onderbouwd. Het voortdurend vragen stellen en in vraag stellen van Socrates komt heel goed naar voren. Bewust laat Bruno Vanden Broecke de vierde wand wegvallen. Hij spreekt de hele tijd het publiek aan en vraagt om interactie. Dit resulteert zelfs in een filosofisch debat met het publiek over waar en waarachtig en of een deel van het geheel ook het geheel is. Het publiek in de Arenberg gaat hier wat graag op in. Het gevoel wordt gecreëerd dat het kan om doorheen de rest van de voorstelling dingen te roepen. En dat gebeurt ook. Hoewel ik betwijfel of sommige zaken niet in scène zijn gezet. Het doet echter geen afbreuk aan het geheel.
Uit de recensie in Knack leer ik dat op het podium zand ligt, in een vierkant. Dat was niet zichtbaar waar ik zat. Als het van groot belang was, dan was dit geen goede keuze. Ze noemen het stuk voorzichtig en daar kan ik wel inkomen. Het is heel proper gebracht, zonder scherpe kantjes en altijd gedistingeerd. Het is geen toneelstuk door en voor filosofen. De Nederlandse Volkskrant noemt het toneelstuk een opfriscursus Socrates en dat is misschien ook het doel van de voorstelling, gebracht op een degelijk niveau.
De Theaterkrant is teleurgesteld dat de Bruno Vanden Broecke niet de opdringerige filoof neerzet die Socrates was. Toch zag ik bij momenten een ratelende Socrates die de ene vraag na de andere spuide wat in mijn ogen opdringerig overkwam. De Theaterkrant maakt een mooie vergelijking met Twitter waar niet meer nagedacht wordt over een mening. Filosoferen is een kunst.
Opvallend is dat ik nu drie monologen heb gezien. Het lijkt een trend om een solovoorstelling gebaseerd op waargebeurde feiten te brengen te midden van een minimalistisch decor. Toch is er een hemelsbreed verschil tussen Socrates en Opus XX. Ik hoop dat Sofie Decleir gaat kijken naar dit stuk. Dit is een sterke acteerprestatie die getuigt van een zeer grote naturel. Leuk om te weten is dat dit stuk kadert in een reeks toneelstukken over filosofen geschreven en geregisseerd door Stefan Van Brabandt.