Noord-Amerika, toekomst, leven en dood.

"Als ik wakker word, is de ander kant van het bed koud."

Ooit stond het land Panem bekend als Noord-Amerika. Nu wordt het land geregeerd door het Capitool dat jaarlijks Hongerspelen organiseert om het volk enerzijds te entertainen, anderzijds angst in te boezemen. Elk jaar worden er 24 jongeren geselecteerd die letterlijk moeten strijden tot de dood. Wanneer de jonge Prim wordt uitgeloot, neemt haar oudere zus Katniss haar plek in. Ze komt terecht in een heuse show vol gevaren. Haar enige doel is overleven.

De hongerspelen is het eerste verhaal uit de trilogie Hongerspelen, een reeks die zowel jongeren als volwassenen weet te boeien. De hongerspelen bevindt zich in de schemerzone tussen volwassenen- en jeugdliteratuur. Dit boek heeft alles wat een goed sciencefiction verhaal moet bevatten. Het is avontuurlijk en spannend. De wereld die gecreëerd wordt ligt niet ver af van de onze. De personages zijn levensecht en van dezelfde leeftijd als het doelpubliek. Het verhaal bevat futuristische elementen die (nu) niet mogelijk zijn, maar in de toekomst misschien wel. De gevoelens en de ontwikkelingen die de personages doormaken zijn wel realistisch.

Het verhaal wordt verteld vanuit het standpunt van Katniss. Doordat zij vaak alleen op pad is, krijgt de lezer veel beschrijvingen te verwerken. Maar ondanks dat gebrek aan dialoog blijft het boek boeiend van de eerste tot de laatste bladzijde. Ik durf zelfs zeggen tot het einde van deel 3. Het is aantrekkelijk geschreven, wordt zelden saai en het vervalt niet in eindeloze acties. Het verhaal is krachtig en barst van de energie. Het hoofdpersonage maakt een boeiende evolutie door, van naïef en afstandelijk naar vindingrijk en zorgzaam. Haar 'overleven' wordt ook voor de lezer een doel. De hongerspelen is moeilijk weg te leggen. Op het juiste moment wordt er een einde aan het spel gemaakt. Ik ben heel benieuwd hoe het verder gaat. Het open einde opent de deur naar het vervolg van de reeks. Het was voor mij ook de eerste keer dat ik een dwarsligger heb gelezen, een boek in zakformaat. Dat beviel mij beter dan verwacht. Het verhaal werd met veel respect voor het boek verfilmd. 

Trailer The hunger Games

Het spel heeft een andere wending genomen. Het vuur diende alleen om ons in beweging te krijgen, en nu krijgt het publiek pas echt iets leuk te zien. Als ik weer gesis hoor ga ik plat op de grond liggen, zonder de tijd te nemen achterom te kijken. De vuurbal raakt een boom links van me en zet hem in lichterlaaie. Niet bewegen betekent doodgaan. Ik sta nog maar nauwelijks overeind als de derde bal de grond raakt waar ik net lag en achter me een vuurzuil laat oprijzen. Al mijn besef van tijd verdwijnt terwijl ik verwoed de aanvallen probeer te ontwijken. Ik kan niet zien waarvandaan ze worden afgevuurd, maar het is geen hovercraft. Daar zijn de hoeken te scherp voor. Dit hele stuk bos is waarschijnlijk uitgerust met precisiewerpers die in de bomen of rotsen verborgen zitten. Ergens, in een koele, smetteloze kamer, zit een Spelmaker achter een bedieningspaneel, zijn vingers aan de knoppen die in één seconde een eind aan mijn leven kunnen maken. Er is maar één voltreffer nodig.

Collins, S. (2009) De hongerspelen. New York: Scholastic Press  pg 180