"Michael J. Roscoe was een behoedzaam man."

Alex Rider ziet eruit als een doodgewone veertienjarige jongen die zoals elke tiener dagelijks naar school moet. Maar Alex houdt er een dubbelleven op na. Hij werd onlangs door M16 ingeschakeld als spion. Wanneer twee rijke mannen onder verdachte omstandigheden om het leven komen, moet hij opnieuw als geheim agent aan de slag. Wat de twee mannen met elkaar bindt, is dat ze allebei een zoon hebben die naar eenzelfde kostschool gaat, Point Blanc. Het is aan Alex om te infiltreren in de kostschool en de ware toedracht van de moorden te achterhalen.

Een tiener als spion is een heel populair onderwerp. Veel jeugdreeksen zoals Team Mortis en Cherub maken gebruik van dezelfde invalshoek. Het boek begint veelbelovend. Er wordt aangekondigd dat Michael J. Roscoe zal sterven die dag. Automatisch deed het me denken aan Kroniek van een aangekondigde dood van Gabriel Garcia Marquez. Maar helaas kan het boek de hoge verwachtingen niet inlossen. De intrige komt zeer traag op gang. Alex kan het niet laten om achter een bende drugscriminelen aan te gaan die dagelijks aan de schoolpoort hun waren verkopen aan leerlingen. Met deze actie aan het begin van het boek wil de schrijver aantonen wie Alex is en waartoe hij in staat is, maar verder draagt ze weinig bij tot het verhaal. De actie is ongeloofwaardig, zoals de rest van het verhaal. Pas halverwege het boek belandt Alex op de kostschool waar het uiteindelijk allemaal om draait. Het boek is saai geschreven, het raadsel voorspelbaar. De personges in het boek hebben weinig diepgang. Een schoolvoorbeeld van triviaalliteratuur. Ik heb al betere boeken gelezen van Horowitz. 

Trailer Point Blanc

'Ik wilde iets met je bespreken...'

Alex keek langs James naar de andere jongens. Daar zat Tom aan het hoofd van de tafel. Hij stak juist zijn hand uit naar de waterkan. Hij droeg een polohemd en spijkerbroek. Naast hem zat Joe Canterbury, de Amerikaan. Hij zat iets tegen Hugo te beweren, waarbij hij met zijn vinger zwaaide, als om iets te onderstrepen. Waar had Alex die beweging eerder gezien? Cassian zat vlak achter hem met zijn bolle gezicht en zijn fijne, lichtbruine haar. Hij lachte om een grap.

Ze zijn verschillend, maar allemaal hetzelfde. Alex hield hen nauwlettend in de gaten en probeerde voor zichzelf uit te maken wat hij daarmee bedoeld had; Het waren details, kleinigheden die je nooit opvielen tenzij je ze allemaal bij elkaar zag, zoals hier. De manier waarop ze zaten, met hun rug recht en hun armen netjes tegen hun zij. De manier waarop ze hun mes en vork vasthielden. Hugo lachte en Alex besefte dat de jongen op dat moment het evenbeeld van Cassian was. Het was dezelfde lach. Hij zag Joe een hap nemen. En toen keek hij naar Nicolas. Twee heel verschillende jongens. Absoluut. Maar ze aten op precies dezelfde manier, alsof ze elkaar na-aapten.

Er was beweging bij de deur en daar verscheen mevrouw Stellenbosch. 

'Goedemiddag, jongens,' zei ze.

'Goedemiddag, mevrouw Stellenbosch,' antwoordden vijf jongens, maar Alex hoorde maar één stem. Hij en James hadden natuurlijk hun mond gehouden. 

'De lessen beginnen vanmiddag om drie uur. Frans en Latijn.'