#selfie - Caja Cazemier
"Nog voor ik goed en wel wakker was, greep ik met mijn hand naar het nachtkastje. Op de tast vond ik mijn telefoon en nam hem mee onder mijn dekbed, waar ik hem vast aanzette."
Mirte is 14 wanneer ze op Facebook Twan tegenkomt. Hij stelt zich voor als een 22-jarige barman. Ze heeft net een rotdag achter de rug en hij is lief voor haar. Algauw appt ze elke dag met Twan. Dat appen wordt skypen. En Twan wil meer. Hij wil haar naakt zien. Mirte twijfelt maar is gecharmeerd door zijn lieve woorden.
Caja Cazemier heeft met #selfie een beklemmende jeugdroman geschreven. Vanaf de eerste pagina van het boek voelt de lezer dat het mis zal lopen, maar Cazemier weet zo goed de gevoelens van het 14-jarige meisje te verwoorden, dat de lezer alleen maar begrip kan opbrengen voor de situatie waarin Mirte belandt. Levensecht zijn de ruzies met haar moeder, de vragen bij het slechte rapport van Mirte en de discussies over internet- en telefoongebruik.
Heel knap beschreven is de innerlijke dialoog die Mirte voert wanneer ze op weg is met de trein om Twan voor het eerst te ontmoeten. "Had ik niet een vriendin mee moeten vragen? Puck misschien? Maar ja... Dan zag ik Twan in het echt, en dan zaten we met Puck opgescheept. Fijn, Puck, dat je mee was, nu mag je weer weg. (...) Stel dat een van mijn vriendinnen een afspraak had met een jongen die ze via internet kende. Wat had ik dan gezegd? En dan ga ik zelf wel? Alleen...?" De auteur stelt Mirte allesbehalve dom voor. Ze weet dat er iets niet klopt, maar het is Twan die haar in zijn macht heeft. Zo neemt Cazemier de lezer ook op sleeptouw doorheen het boek.
Twee soorten problemen komen in het boek aan bod. Ten eerste grooming, Mirthe wordt via internet benaderd door Twan, een pedofiel. En ten tweede de druk om steeds online te zijn. Met dat laatste probleem worstelt Lauren, Mirthes beste vriendin. Ze voelt zich de slaaf van haar telefoon, is ongelukkig wanneer ze niet online kan zijn en neemt daarom het moedige besluit om haar gsm uit te zetten. Ze wordt hierover hard aangepakt door haar vriendinnen. Haar sociaal leven valt weg.
Cazemier gebruikt een taal die jongeren aanspreekt, doorspekt met 'internettaal'. Ze maakt gebruik van korte 'app'-zinnen. "Heerlijk! Kerstvantie! Dan had ik eindelijk genoeg tijd om met Twan te skypen! Zin in!" En hoewel er sprake is van seks in het verhaal, benadert de auteur dit met veel respect en soms ontwijkend. "Wat er bij hem gebeurde, daar wil ik niet te veel over nadenken. Ik kreeg ook niet veel te zien. Ik wilde zijn gezicht, zijn stem, zijn woorden. Als hij maar lieve dingen zei, dat was voldoende voor mij. Ik liet me meevoeren."
Het boek eindigt met een krantenartikel over een zaak rond grooming. Dit artikel inspireerde Caja Cazemier om #selfie te schrijven en uiteraard vergroot het ook de authenticiteit van het verhaal. Ze wil hiermee een belangrijke boodschap de wereld insturen: pas op voor de gevaren van het internet.
Ik heb het boek in één ruk uitgelezen. Het is spannend en beklemmend tegelijkertijd. Caja Cazemier is het soort auteur waarvan ik in mijn tienerjaren elk boek dat ze heeft geschreven zou verslonden hebben, hoewel de thema's in haar andere boeken gelijkaardig zijn.
Hij zou blij zijn om me eindelijk te zien, me heel lief in zijn armen nemen en zeggen dat ik hem gelukkig maakte. Hij zou me zijn huis laten zien en alles vertellen over zijn jeugd. Hij had wel eens iets door laten schemeren over het ongelukkige jongetje dat hij was geweest. Misschien was zijn vader of moeder wel heel jong overleden, of had hij een vader die hem sloeg, ik zou sraks veel meer horen over zijn leven. Er moest iets zijn waarom hij nu zo naar liefde verlangde, en naar mij dus. We zouden wat knuffelen en...
Bij het volgende station kwam iemand naast me zitten die wat breder was dan degene die net uitgestapt was, en ik schoof zo ver mogelijk naar het raam. Ik wilde de mensen om me heen niet zien, ik keek opgewonden door het vieze raam naar buiten, naar wat me te wachten stond.
We zouden knuffelen en een beetje vrijen. Dacht ik. Ik had geen flauw idee hoe ik me dat voor moest stellen, maar hij zou wel iets van me willen. Zou dat lijken op wat we voor de cam deden? Maar voor de cam kon je elkaar niet aanraken, er moest iets meer zijn... Ik slikte. Ineens zat er iets in mijn buik dat heel ongemakkelijk voelde, alsof ik iets verkeerds had gegeten, alsof ik ziek zou worden. Wat als hij nou weer zo drammerig ging doen, en van alles ging bedenken wat ik misschien niet eens wilde...
Ik maakte mijn gedachten niet af. Hij was lief voor me, hij was blij me te zien, misschien gingen we wel winkelen en kreeg ik iets moois van hem, of we gingen ergens lunchen of zo. In ieder geval zou hij iets romantisch bedenken voor onze allereerste ontmoeting.
Ik maakte mijn blik los van het uitzicht en pakte mijn telefoon. Natuurlijk, drie berichten van Twan, die had ik niet horen komen door het geluid dat de trein nou eenmaal maakte. 'Steeds dichter bij het moment dat ik je bij me heb. Verlang naar je!'
Cazemier, C. (2015) #selfie. Amsterdam: Uitgerverij Ploegsma bv pg 131-132